Nie odstawiaj żadnych leków, które stosujesz przewlekle! Nie wolno tego robić na własną rękę. Jeśli chorujesz na cukrzycę lub masz nadciśnienie jesteś w grupie zwiększonego ryzyka ciężkiego przebiegu COVID-19 i powinieneś skontaktować się z lekarzem.

W domowym leczeniu COVID-19 nie ma wskazań do ich stosowania. Nie dowiedziono, by podawanie witaminy C w dawce 1000 mg na dobę (dla osoby dorosłej) oraz stosowanie witaminy D było uznaną metodą wspomagającą leczenie COVID-19, choć pojawiają się takie przesłanki odnośnie wit D.

Witaminy te zaleca się jednak pacjentom z objawami zakażenia koronawirusem, wychodząc z założenia, że 2 tys. jednostek witaminy D na dobę i tak jest zalecane w naszej populacji (zwłaszcza od października do kwietnia), a witamina C nam nie zaszkodzi. Podobnie jest z zaleceniem stosowania cynku w dawce 100 mg.

Wiele osób pyta, czy może profilaktycznie wziąć np. sterydy wziewne stosowane w przypadku astmy. Uwaga! Nigdy nie bierzemy leków przepisanych komuś innemu. Glikokortykosteroidy są przeciwwskazane w domowym leczeniu COVID (o ile nie uzasadnia tego inna choroba). Stosuje się je tylko w leczeniu szpitalnym u określonych grup osób ze wskazań lekarza.

Temperaturę, ciśnienie krwi, tętno, częstość oddechów (norma 16-20/min, niebezpiecznie robi się powyżej 30/min) oraz saturację krwi.

Lekarze polecają kupno specjalnego urządzenia pulsoksymetru napalcowego (zwłaszcza jeśli w domu jest osoba z grupy ryzyka ciężkiego przebiegu COVID-19). To proste urządzenie (można je kupić już za 50-100 zł), które nakłada się na palec. Mierzy nam ono tzw. saturację, czyli poziom wysycenia tlenem krwi tętniczej oraz puls. Prawidłowa wartość saturacji powinna wynosić u osoby zdrowej 95-99 proc. U osób po 70. r.ż. wartość ta może być nieznacznie niższa – 94-98 proc.

Ręka, na którą zakładamy pulsoksymetr, musi być ciepła, nie można mieć tipsów ani pomalowanych paznokci, bo wyniki mogą być fałszywe. Po założeniu pulsoksymetru na palec nie ruszamy ręką i powinniśmy odczekać chwilę, zanim odczytamy wynik.

Jeśli u osoby w wieku poniżej 70 lat mającej objawy COVID-19 saturacja spada poniżej 95 proc., należy zacząć się niepokoić, bo to sygnał upośledzenia pracy płuc. Warto spokojnie powtórzyć pomiar (czekamy chwilę, aż urządzenie się ustabilizuje, zanim odczytamy pomiar). Jeśli saturacja nadal wskazuje 94 proc., należy skontaktować się z lekarzem. Jeśli z czasem saturacja spada do 92 proc. lub poniżej, to moment, kiedy dzwonimy po karetkę (mówimy, że zrobiliśmy poziom saturacji i podajemy jej wynik). Nie czekajmy, licząc, że to przejdzie, bo nagle może być gorzej.

Po pomoc dzwonimy też, kiedy chory ma wyraźne problemy z oddychaniem, bardzo szybko oddycha, omdlał.

To kolejne urządzenie, na które jest teraz popyt (jest drogie). Pobiera ono powietrze z otoczenia i absorbuje azot, dzięki czemu można podać choremu tlen w stężeniu przekraczającym 90 proc. Taki sprzęt dodatkowo może filtrować, oczyszczać i nawilżać podawany pacjentowi gaz.

W odróżnieniu od pulsoksymetru lekarze nie polecają stosowania koncentratorów tlenu na własną rękę w domu. Można łatwo doprowadzić do wzrostu stężenia dwutlenku węgla we krwi chorego i bardziej mu zaszkodzić niż pomóc.

Trzeba bardzo uważać, szczególnie w przypadku osób starszych czy cierpiących na przewlekłą obturacyjną chorobę płuc. Mimo to jeśli ktoś, kto nie może doczekać się na pomoc, zdecyduje się na użycie koncentratora tlenu, powinien nadal równocześnie wzywać pogotowie.

Koniecznie. Każde przerwanie łańcucha infekcji jest ważne! To nieprawda, że jak jeden z domowników jest chory, to pozostali też się na pewno zakażą. Każdy ma inną podatność na zakażenie i inną podatność na przebieg COVID-19.

Jeśli ktoś z domowników nawet się zakazi i będzie miał objawy, to może stanie się to później, co ułatwi funkcjonowanie rodziny (nie będzie kilku osób chorych jednocześnie).

Antybiotyki nie zabijają wirusów, za to osłabiają dodatkowo nasz organizm w walce z infekcją. Dlatego domaganie się ich od lekarza nie ma sensu. Sytuacja zmienia się, gdy dojdzie u nas do nadkażenia bakteryjnego. Dzieje się tak, gdy wirusy atakujące oskrzela i płuca zniszczą nabłonek dróg oddechowych, torując drogę dla bakterii. Zakażenie bakteryjne znacząco pogarsza stan pacjenta. Nie jest to wcale sytuacja rzadka, dlatego jeśli gorączka się utrzymuje i infekcja nie mija, trzeba skontaktować się z lekarzem, który oceni, czy włączyć antybiotyk. Skutkami nadkażenia bakteryjnego mogą być angina, zapalenie ucha środkowego, zapalenie płuc.

Niestety, ta choroba jest podstępna. Zdarza się, że już czujemy poprawę stanu zdrowia, a tu nagle infekcja się nasila. Dlatego nawet jeśli po dwóch-trzech dniach poczujemy się lepiej, nie szarżujmy. Trzeba się obserwować i jeszcze przez kilka dni funkcjonować na zwolnionych obrotach. Możemy uznać, że infekcja odpuściła, gdy przez kilka dni czujemy się wyraźnie lepiej.

To zależy od bardzo wielu czynników, m.in. wieku, ogólnej kondycji organizmu, innych schorzeń, sprawności układu odpornościowego. I ciężkości objawów. Są osoby, które dochodzą do siebie w ciągu kilku dni, i te, które zwalczają wirusa dwa, a nawet trzy tygodnie (w warunkach domowych). Jeśli twoja infekcja się przeciąga, a objawy nie mijają, zawsze trzeba skontaktować się z lekarzem. Na pewno niepokojące jest każde nasilenie się objawów (zwłaszcza pojawienie się uczucia duszności) oraz pogarszająca się tzw. ogólna kondycja.

Inną kwestią jest rekonwalescencja po zakończonej infekcji. Najbardziej dominującym objawem jest uczucie ogromnego zmęczenia i utraty sił. Część pacjentów skarży się też na zaburzenia koncentracji i uwagi, „watę” w głowie, a nawet na zaburzenia poznawcze.

Koronawirus może uszkadzać różne narządy, dlatego po przechorowaniu COVID-19 trzeba monitorować swój stan zdrowia, zwłaszcza jeśli choroba przebiegła u nas intensywnie. Może się okazać konieczne wykonanie kilku badań, np. EKG, ECHO serca, obrazowanie płuc czy mózgu. Oczywiście, są też osoby, które przechodzą infekcję łagodnie i dochodzą do siebie szybko.